1. Inleiding
Bijnamen: Three Lions
Hoofdcoach: Fabio Capello
Kapitein: Rio Ferdinand
Meeste interlands: Peter Shilton (125)
Topschutter: Sir Bobby Charlton (49)
Stadion: Wembley, London
FIFA-ranking: 8 (28 april 2010)
Allereerste interland: 30 november 1872 v Schotland
Optredens op een WK: 12 (eerste keer: 1950)
Beste resultaat op een WK: Winnaar 1966

2. Geschiedenis

De vroege jaren
Hoewel Engeland reeds in 1872 zijn eerste interland achter de rug had duurde het tot 1950 voor ze de eerste maal actief waren op een WK. Deze eerste WK's waren echter nog niet succesvol en de Engelsen geraakten niet verder als een kwartfinale in 1954 en 1962.

Wereldkampioen 1966
De grote kentering kwam er echter op het tornooi in eigen land in 1966. De Engelsen werden ingedeeld in een groep met Uruguay, Frankrijk en Mexico. In de openingswedstrijd werd op Wembley voor 87000 toeschouwers een saaie wedstrijd afgewerkt en bleef het 0-0 tegen Uruguay. Aangezien ook Frankrijk en Mexico gelijkspeelden lag na 1 speeldag alles nog open in deze groep. De Engelsen namen het op speeldag 2 op tegen Mexico en dankzij doelpunten van Bobby Charlton en Roger HUnt werd er met 2-0 gewonnen. Door de andere resultaten bleef echter alles open liggen en met Uruguay al geplaatst hing het lot van de Engelsen van zichzelf af voor speeldag 3. Een gelijkspel tegen Frankrijk volstond, bij een nederlaag gingen de Fransen door. Roger Hunt had er die dag wel zin in en met 2 doelpunten bezegelde hij het lot van de Fransen en Engeland plaatste zich voor de volgende ronde. In de kwartfinale kwamen de Engelsen tegenover Argentinië te staan en deze wedstrijd staat nog altijd bekend als een ware veldslag, het leek op sommige momenten wel oorlog op het terrein. Het meest beduidende moment hierin werd de rode kaart voor de Argentijn Rattin na 35 minuten na een schandalige overtreding. Toch leken de Zuid-Amerikanen stand te kunnen houden, maar Geoff Hurst scoorde 11 minuten voor tijd toch het enige en beslissende doelpunt. In de halve finale kwamen ze tegenover Portugal te staan waar uiteraard in die periode Eusébio de hoofdrol op zich nam. Met zowel een doelpunt voor als na rust van Bobby Charlton kwamen de Engelsen comfortabel 2-0 voor, maar een penalty van de Portugese sterspeler 8 minuten voor tijd bracht de spanning terug. Het mocht niet baten voor Portugal en Engeland kwalificeerde zich voor de finale. Hierin stond in een volgepakt Wembley West-Duitsland als tegenstander aan de aftrap. Het beloofde een sensationele wedstrijd te worden en dat werd het ook. Al snel kwamen de West-Duitsers op voorsprong via Helmut Haller. De Engelsen waren hier niet van onder de indruk en 6 minuten later stonden de bordjes al gelijk dankzij het eerste doelpunt van de wedstrijd van Geoff Hurst. De wedstrijd bleef lang gesloten hierna en ontplofte pas echt 12 minuten voor tijd toen Martin Peters de Engelsen 2-1 voorbracht. Het feest barstte los op Wembley en dit dik tegen de zin van Wolfgang Weber. De West-Duitser scoorde in de 89e minuut de 2-2 en verlengingen waren een feit. In de eerste verlenging kwam dan het moment waarover de hele voetbalwereld tot op vandaag nog steeds vol twijfels spreekt. In de 11e minuut van die verlenging kwam de voorzet van Alan Ball tot bij Geoff Hurst en deze schoot van korte afstand naar doel. De bal ging via de onderkant van de lat naar beneden en viel net op of over de lijn. De Zwiterse scheidsrechter Gottfried Dienst was absoluut niet zeker of de bal volledig over de lijn was en ging ten rade bij de lijnrechter TOfik Bakhramov uit de toenmalige USSR. Deze gaf aan dat het doelpunt was en de Engelsen stonden op voorsprong. Tot op vandaag is er nog altijd geen zekerheid dat dit het geval was. Een studie van de universiteit van Oxford wijst uit dat de bal niet volledig over de lijn was met ongeveer 6 cm. Dit is evenwel nog steeds geen vaststaand bewijs omdat de TV-beelden uit die tijd zeker niet de kwaliteit hadden van deze nu. In Duitsland is men er nog steeds van dat men geflikt werd door de lijnrechter, gezien het feit dat de West-Duitsers zijn land uitschakelden in de halve finales. In zijn memoires schreef Bakhramov dat hij dacht dat de bal terugbotste vanaf de bovenkant van het net en dus niet van de lat waardoor hij op die moment al dacht dat het doelpunt was. Volgens de geruchten ging de lijnrechter op zijn sterfbed zelfs verder want toen hij daar gevraagd werd of hij zeker was dat de goal geldig was antwoordde hij met 1 woord : Stalingrad, een duidelijke verwijzing naar WOII. In de laatste seconde van de wedstrijd scoorde Hurst nog de 4-2 en Engeland was, ondanks de controverse, toch wereldkampioen.


Het befaande doelpunt van Geoff Hurst

Jaren 70 en 80
Na op het EK van 1968 een derde plaats gehaald te hebben bleken voor de Engelsen de jaren 70 en 80 opnieuw veel minder succesvol met opnieuw maximaal de kwartfinales als eindstation op een WK, en op een EK geraakten ze zelfs nooit verder als de eerste ronde.

Opnieuw hoop
In 1990 was er dan opnieuw hoop voor de Engelsen maar toch kwam het er niet helemaal uit. Het begon weliswaar goed met een 4e plaats op het WK van 1990, waarin we ons ongewtijfeld nog wel het doelpunt in de 119e minuut voor de geest kunnen halen van David Platt tegen België. Helaas bleek dit slechts een opflakkering te zijn want voor het WK van 1994 slaagden de Engelsen er zelfs niet in om zich te plaatsen. In 1996 mocht dan het EK georganiseerd worden door Engeland zelf en hierin werden de halve finales gehaald. Daarin werd verloren op strafschoppen tegen Duitsland, met de beslissende die werd gemist door Gareth Southgate. Sindsdien bleef het land opnieuw wat op zijn honger zitten met zowel op EK als WK nog maximaal een kwartfinale als eindstation.


Southgate druipt af na zijn misser in de strafschoppenreeks

3. De route naar Zuid-Afrika
Nadat Engeland zich niet wist te plaatsen voor het EK in 2008 door toedoen van Kroatië werden ze in de voorronde voor het WK opnieuw met dit land in dezelfde groep ingedeeld. Ook Oekraine zou zeker een kwade opponent worden in deze groep, en verder waren er de kleine broertjes Wit-Rusland, Kazakstan en Andorra. Al snel bleek Engeland ditmaal wel te sterk voor de rest, bewijs hiervan de grote revanche op Kroatië door ze met 4-1 en 5-1 te verslaan, en plaatste zich makkelijk voor het WK. Op de laatste speeldag werd verloren in Oekraine toen ze al geplaatst waren en hierdoor was de revanche op Kroatië compleet omdat Oekraine de barrages mocht spelen. Deze nederlaag betekende ook het eerste puntenverlies in de groep, bewijs hoe sterk het land zich herpakt had na de vorige dramatisch verlopen kwalificatieronde.

4. Sterspeler
Wayne Rooney (Manchester United)

5. FMBel One To Watch
Aaron Lennon (Tottenham Hotspur)





6. FMBel Prognose
Als de ruggegraat van dit Engelse elftal (Rooney, Gerrard, Lampard, Ferdinand) optimaal in vorm is tijdens het tornooi kan Engeland zeer ver geraken en, waarom niet, zelfs wereldkampioen worden. Vooral ook omdat minder bepalende spelers als Defoe, Crouch, Barry, Milner en Downing dit seizoen aantoonden dat ze nog een stap vooruit hebben gezet en gewoon goed presteren. Al blijft het een heikel punt hoe het met de sfeer en discipline in de groep gesteld is, getuige hiervan de situatie rond John Terry en Wayne Bridge. Bridge zou in principe de vaste linksachter moeten zijn van de ploeg, maar door de gekende incidenten lijkt het zeer sterk erop dat Wayne afwezig blijft in Zuid-Afrika. Dit kan enorm bepalen hoe het tornooi van de Engelsen verloopt en het is aan topcoach Capello om dit onder controle te houden.