Thijs Loyez : The road to happiness ?

[loyezthijs]

Na lang getwijfeld te hebben heb ik besloten zelf een verhaal te schrijven, en dat is het volgende.:
5 maart 2010
5u00, de wekker gaat alweer veel te vroeg af. Na een korte nacht slapen, is het weer werkendag voor me. Na rustig te zijn opgestaan wandel ik naar de ijskast, pak de doos melk en nesquik, ik ben niet zo’n koffiemens zie je. Nadat de chocomelk opgedronken is, de boterhammen klaargemaakt en alles terug is opgeruimt wandel ik dan maar richting de garage. Binnengekomen zie ik m’n Dodge Charger glanzen, wat is dat toch een fantastisch dingetje om je mee te vermaken, maar voor van en naar het werk kies ik toch liever voor iets comfortabeler, en daar dient m’n BMW 525D dus voor. Twintig minuten later rijd ik rustig richting Zaventem, met Lou Reed op de achtergrond begin ik een beetje weg te dromen over wat te doen met m’n leven. Werken als vliegtuigtechnieker verdient dan wel heel goed, en het is in de sector waar ik al heel lang van droom. Maar toch het is niet alles, vroeg opstaan, lange dagen, iedere dag rijden van Lokeren tot Zaventem. Het werd me allemaal een beetje teveel.

Een uurtje later arriveer ik dan uiteindelijk op de bestemming. Na een lange voormiddag is er dan uiteindelijk toch de lunchpauze, terwijl ik de boterhammen opeet dol ik wat met de collega’s. Die mannen gaan meestal tijdens de middag om broodjes, dus wat mij een tof idee leek was om bij iemand het contact van zijn auto rechtstreeks te verbinden met de claxon, toen we even later zeiden dat het zijn beurt was om broodjes af te halen en hij in z’n auto stapte was het feest, zijn sleutel op het contact en meteen schrikt hij zich kapot, en wij lachen ons kapot !

Na dan nog even hard gewerkt te hebben, stap ik terug in de wagen en keer ik huiswaarts. Gelukkig kan ik zometeen even me gaan ontspannen, ik werk in de vrije tijd als voetbalcoach bij de beloften van Sporting Lokeren, de ploeg waar ik met ben opgegroeid. Jammer genoeg gaat het de laatste jaren met de eerste ploeg wat minder, gelukkig dat ik met mijn jeugdelftal het een beetje beter doe, veel beter zelfs. We zijn de laatste jaren altijd bij de eerste 6 geëindigd, met als uitschieter de 2e plaats vorig jaar.

18u30
De wedstrijd begint, we spelen vandaag tegen de grote rivaal AA Gent. De wedstrijd van het jaar, en ik zie dat zelfs onze voorzitter Roger Lambrecht is komen meekijken. Ik voel me dus een beetje onder druk staan, daarom roep ik nog even naar de jongens vanaf de zijlijn. Na 15 minuten komen we al op achterstand, al vloekend wandel ik terug naar het bankje, slecht verdedigd ! De minuten hierna worden we volledig weggespeelt, door een sterke keeper en de lat worden we gelukkig behoed van de 0-2. Eindelijk ! Het fluitje gaat voor de rust. Ik loop samen met de jongens terug naar de kleedkamer. Ik zie ze daar allemaal zitten met hangende hoofden. Ik weet zelf even niet wat te zeggen. Tot ik iemand hoor zeggen ” Hier winnen we niet van “. Ik weet wat ik moet doen, ik zei ofwel gaan jullie u laten hangen en verliezen, of we zetten alles op alles en we pakken ze terug. Het werd even stil, tot de kapitein naast me komt staan en zegt : “Dan weten we wat we moeten doen hé!”. Het moraal was terug volledig opgeladen, iedereen was blij en er volledig klaar voor. Met opgeheven hoofden stapten de spelers terug het veld op. Ik heb er een goed gevoel over, meteen na de aftrap loopt de gehele ploeg de aanval in, de verdediging staat bijna op de middenlijn. Ik zie opeens een prachtige pass vertrekken naar de rechtse flank, na een geweldige dribbel is onze man voorbij zijn verdediger en zet dan meteen voor. Ik denk meteen aan een prachtige goal, jammer genoeg is de verdediger van Gent groter dan onze aanvaller en die kopt de bal naar de rand van de 16. Opeens komt mijn aanvallende middenvelder afgestormd en knalt de bal recht naar de winkelhaak. Iedereen staat meteen recht en loopt op hem af. Ik kijk nog even om en keek naar de voorzitter, een gelukkige glimlach kon ik aflezen van zijn gezicht.
Jammer genoeg zijn er nog 20 minuten te spelen, en ik wist dat Gent nu alles op alles ging zetten, en dat doen ze ook, schot na schot lanceren ze op onze doelman. Gelukkig weet die wat hij moet doen. Tot grote frustratie van de Gent spelers, de verdedigende middenvelder van Gent gaat met 2 voeten vooruit op onze kapitein, iedereen schrikt omhoog want de kapitein blijft liggen. De Gentse speler vliegt meteen naar de kleedkamer met een rode kaart, later hoorde ik nog dat die speler een schorsing van 1 jaar in België heeft gekregen. Het slechte nieuws is wel dat de kapitein nog steeds op de grond ligt te kermen van de pijn. Ik wisselde hem dus maar voor nog een middenvelder, achteraf een goede zet.

90ste minuut
Gent kan niet meer dreigen met 10 man tegenover mijn superieur Lokeren nu. Wat de laatste aanval moet worden wordt uitgevoerd door Gent, nadat hun schot op de paal strand knalt een verdediger van ons de bal weg, recht in de voeten van onze achtergebleven aanvaller, die is nu helemaal gelanceerd naar voor, iedereen komt recht en begint te hopen. Hij blijft lopen, recht op de doelman af, hij moet het nu afmaken. De keeper komt uit tot de rand van de 16, met een magistrale dribbel tikt hij de bal over de keeper alvorens het zelf af te maken.
Er word meteen afgefloten, en iedereen vliegt in elkaars armen. Er waren tranen van geluk bij sommigen, de mooiste wedstrijd van het seizoen en mijn nog prille trainerscarrière. Ik kijk nogmaals richting onze voorzitter, die lijkt verdwenen te zijn. Ik voel me plots toch niet meer zo goed, heeft hij onze laatste goal nog wel gezien ?

Terug in de kleedkamer zeg ik hoe fier ik wel ben op hen. Ze mogen de hele avond op mijn kosten drinken en eten zoveel ze willen. Opeens gaat de deur achter mij open en ...

[Blup008]

Succes!

[Sjj]

Succes,Echt leuk verhaal om te volgen

[claudemilis]

veel succes !

[stvvrules]

Leuke start, zou het de roger zijn die binnenkomt ?

[loyezthijs]

Daar staat hij, Roger Lambrecht komt de ploeg persoonlijk feliciteren. Ik voel me vereerd, en nadat hij iedereen een hand heeft gegeven van het team komt hij naar mij en zegt dat we moeten spreken, en dat ik morgen even naar zijn kantoor moet komen. Ik snap niet heel goed waarom, maar vanzelfsprekend ga ik akkoord, die man is als een held voor mij.
Na nog met een paar mensen gesproken te hebben ga ik moe maar tevreden toch naar huis.
Thuisgekomen zie ik mijn vriendin staan waar ik al 4 jaar lang gelukkig met samen ben, ik vertel haar het hele verhaal van die dag. Ze is trots op mij en feliciteerd me, maar het is al laat, we moeten maar eens gaan slapen. Tenslotte moet ik morgen er alweer vroeg uit.

Een paar uur later gaat de wekker alweer. Vermoeid sta ik op en wandel naar de keuken. Ik besef dat ik totaal geen zin heb in werk vandaag, na even rond te tobben beslis ik dan maar om even af te bellen omdat ik ziek ben. Ik kruip terug in bed naast m’n vriendin.
Opeens word ik wakker geduwd: “Schatje, moet jij nog niet op u werk zijn ?!”. Grmbl, neen ik heb afgebeld is al wat ik eruit krijg. Ik kan de slaap niet vatten en beslis dan maar om samen met de vriendin aan de ontbijttafel te gaan zitten. Nadat we nog een beetje zitten praten beslis ik dan maar even de pc op te starten en een paar potjes Football Manager te spelen, hier kan ik me als een echte manager wanen.
Ik herinner me opeens dat ik vandaag even bij de voorzitter moet langsgaan, ik wil echt weten wat er dan staat te gebeuren ? Misschien word ik ondanks mijn recent succes wel nog ontslagen bij Sporting Lokeren, het loopt niet zo geweldig dit seizoen, de winst tegen Gent was een uitschieter, maar toch. Het zou vreselijk zijn om mijn enige vrije tijd te verliezen.

Een uurtje later vertrek ik met een serieuse krop in de keel richting Daknam, na de auto geparkeerd te hebben, stap ik maar richting administratie. Ik sta nu voor de bureau van Roger Lambrecht, na even een heel diepe zucht klop ik zachtjes op de deur, en hoor ik een droge “Binnen”. Ik durf het bijna niet maar ik doe de deur dan toch traag open, ik kijk op en zie het volledige hoge kader van Sporting Lokeren zitten...