RAFC

Begin dagen:

De Royal Antwerp Football Club, de oudste club van het land met stamnummer 1, werd opgericht in 1880 als de "Antwerp Athletic Club" en heeft zijn bijnaam "The Great Old" dus niet gestolen. De clubkleuren zijn Rood en wit.
Antwerp staat ook bekend voor zijn harde, maar trouwe aanhang. Vroeger waren er geregeld rellen met aarstrivaal Beerschot (nu GBA) waar de bekende X-side niet weinig als "winnaar" uit de bus kwam.

Hoe het begon:

In de "Athletic Club" werd meer dan alleen aan atletiek gedaan. Zo stonden ook sporten als rugby, tennis, cricket en natuurlijk ook voetbal op het programma.
De echte voetbaltak binnen de Atletic Club werd pas echt helemaal op punt gezet rond 1887 toen deze verder ging onder de naam Antwerp Football Club en zijn eigen penningmeester en secretaris kreeg.
Enkele jaren later, in 1889, zou de club ook een eigen voorzitter krijgen. In dat jaar werd ook in Brussel een voetbalploeg opgericht (Brussels Football Club), van dan af een regelmatige sparringspartner voor de sportievelingen uit Antwerpen.

In 1892 ging de Antwerp Athletic Clup, de overkoepelende organisatie, echter failliet en werd beslist om als zelfstandige organisatie door te gaan. In 1895 werd de UBSSA, de Belgische sportbond en voorloper van de voetbalbond opgericht met Antwerp FC als één van de drijvende krachten.
Het eerste officiële seizoen 1895-96 ging van start met de Antwerpenaren als topfavoriet maar de eerste landstitel ging naar FC Luik. Pas met de eeuwwissel kon Antwerp echt aanspraak maken op de titel. Ze eindigden op een gedeelde eerste plaats met Racing Brussel. In Leuven werd een testwedstrijd gespeeld die zou beslissen wie er kampioen zou worden.
Antwerp verloor echter ongelukkig met 1-0 na een owngoal.

Na het missen van de titel kende de Antwerpse voetbalwereld een groot conflict. Een groot deel van de spelers trok naar het pas opgerichte Beerschot AC dat de volgende seizoenen telkens zou stranden op de tweede plek in de hoogste afdeling.
Door het vertrek van zoveel spelers zag Antwerp FC zich genoodzaakt om vrijwillig naar de Eerste Afdeling, onze huidige Tweede Klasse, te zakken om zich zo te herstellen. Lang duurde dat herstel niet want het volgende seizoen stegen ze al terug naar de hoogste afdeling waar het echter geen rol van betekenis zal spelen.

Na W.O.I:

Vanaf 1920 kreeg de club het koninklijk statuut en werd de naam Royal Antwerp FC. In 1922 werd Beerschot kampioen en lijfde zo als eerste club uit het Antwerpse de landstitel in. Antwerp werd dat seizoen 3e op amper 2 puntjes.
Het seizoen daarop werd in Deurne het Bosuilstadion ingewijd met een wedstrijd tussen België en Engeland voor 40.000 toeschouwers. De Bosuil is nog steeds de thuishaven van RAFC.

Ook het nieuwe stadion bracht echter geen soelaas. Beerschot bleef de betere voetbalploeg in de sinjorenstad en greep nog enkele keren de titel.
Ook binnenkamers rommelde het. De investeerders wilden de club professionaliseren zoals de ploegen uit Engeland. Dit was echter nog verboden door de voetbalbond waardoor het bestuur ervoor koos om verder te gaan onder een amateurstatus. Hierop weigerden de eigenaars/investeerders de ploeg toegang tot het stadion.
Zo zag het bestuur zich genoodzaakt om met een jonge ploeg onder de naam L'Antwerp deel te nemen aan het seizoen 1928-29. De thuismatchen werden dat seizoen afgewerkt op de tereinen van Berchem en Beerschot.

Net tegen dat Beerschot werd met deze jonge ploeg de eerste landstitel behaald na testwedstrijden op het veld van Racing Mechelen. De titel zorgde voor verzoening binnen de club en het volgende seizoen speelde de ploeg weer op de Bosuil. Ze zouden dat seizoen op een tweede plek stranden op één puntje van RCS Brugge. In 1930-31 was de titel echter weer voor de Antwerpenaren.
In '32 werden ze weer tweede achter Lierse. Antwerp was in de jaren '30 een echte topclub die altijd mee deed voor de eerste plaatsen, maar een titel zat er niet meer in.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Anwterp wel weer kampioen  in '44. Het volgende seizoen werd er door de hevige gevechten en de bevrijding weer niet gespeeld en het eerste seizoen na de oorlog werd Antwerp tweede na Racing Mechelen. Het zal hun laatste plaats bovenaan in het klassement worden, want tegen 1950 was RAFC een middenmoter.
In 1955 bestond de club al 75 jaar en dit werd gevierd met de eerste bekerwinst. In de finale was Waterschei een maatje te klein en werd verslagen met een droge 4-0. Antwerpen sloot weer aan bij de top. Het volgende seizoen werden ze tweede en in '57 pakte Antwerp zijn vierde landstitel. In '58 werd Antwerp tweede na Standard.
Ook werd er dat seizoen Europees gespeeld tegen Real Madrid. Thuis werd er met 1-2 verloren voor de ogen van 55.000(!) toeschouwers. In Madrid werden de Antwerpenaren met een duidelijke 6-0 naar huis gestuurd.

Na 1965:

In het seizoen 1964-65 moeten de Antwerpenaren echter vechten tegen de degradatie, die ze evenwel nipt zouden ontlopen. In '68 was het echter wel zo ver. Antwerp eindigde voorlaatste en moest zo voor het eerst verplicht degraderen. Voorzitter Fernand Collin nam ontslag en een nieuw bestuur moest in staan voor de professionalisering van de ploeg.
Het eerste seizoen in Tweede Klasse liep echter voor geen meter en Antwerp eindigde 12e op 16 ploegen. Het seizoen daarop eindigde Antwerp echter op een gedeelde eerste plaats met KFC Diest en zo trad RAFC in 1970 weer aan in Eerste Klasse.
In dat eerste seizoen terug in Eerste Klasse kunnen de Antwerpenaren met meer geluk dan kunde de degradatie ontlopen (Standard was met 0-2 op de Bosuil komen winnen maar stelde een buitenlander te veel op waardoor de 0-2 een 5-0 werd). Het was de begin van een opmars. Met de invoering van de shirtsponsors in het seizoen 1973-'74 werd met Bell Telephone een nieuwe geldschieter gevonden.
Met Bell Telephone op de truitjes werd Antwerp weer tweede en speelde het ook de halve finale van de Beker. Het volgende seizoen werd weer afgesloten op een tweede plaats en deze keer speelden ze wel de Bekerfinale die verloren werd van Anderlecht met 0-1.

Maar van dan af was het weer een heel pak minder. Pas in het seizoen 1987-'88 zou de club weer een tweede plaats in de competitie innemen (gedeeld met KV Mechelen). In de UEFA Cup 1989-'90 gooide Antwerp grote ogen. De memorabelste match moet die tegen het Bulgaarse Vitosha Sofia zijn geweest.
In Bulgarije was het 0-0 gebleven maar thuis liep het al snel fout in de terug wedstrijd. Antwerp stond een minuut voor tijd nog met 1-3 achter en stond met 10 op het veld. Match gespeeld denk je dan, ook al komen er nog zes minuten extra tijd bij. In zes minuten kan echter bijzonder veel gebeuren, vraag dat maar aan de Bulgaren!
Antwerp wist immers nog 3 keer te scoren en zo met 4-3 te winnen (goals van )! In de volgende ronde werden ook nog Dundee United en VfB Stuttgart uitgeschakeld, maar in de kwartfinale was 1. FC Köln te sterk. In de vaderlandse competitie sloot Antwerp het seizoen af op een plaats bovenaan met recht op Europees voetbal.

Met het geld dat Antwerp verdiende aan het lucratieve Europeese parcours werd het Bosuilstadion in '91 grondig verbouwd en deden de business-seats hun intrede. In de Beker werd K.V. Mechelen in de finale verslagen op penalty's. Maar liefts 22 strafschoppen waren nodig om de Beker naar Antwerpen te krijgen. Door het winnen van de beker mocht Antwerpen in het seizoen 1992-'93 aantreden in de Europa Beker voor Bekerwinnaars.

Een succes verhaal, want Antwerp haalde als grote verrassing de finale op Wembley na overwinningen op Boekarest en Spartak Moskou. Het Italiaanse AC Parma (met mannen als Georges Grün, Minotti, Brolin, Melli, ... in de ploeg. De bekende Colombiaan Asprilla bleef zelfs op de bank) bleek evenwel te sterk voor Antwerp (Met Severeyns, Czerniatynski, Lehnhoff, ...)  dat zo zijn enige Europese Finale verloor met 1-3. Dit mede door mistasten van doelman Stojanovic die twee keer in de fout ging, waardoor zijn ploegmaats en trainer Walter Meeuws enkel en alleen maar machteloos konden toekijken.

Hoewel het een Europese finale speelde was het de volgende seizoenen allemaal wat minder, zowel Europees als in de kompetitie. Antwerp werd telkens vroeg uitgeschakeld en deed in de kompetitie nooit mee voor de tittel.

Na 1995:

In 1995 was het zelfs zo erg dat de 'Great Old' maar net boven de degradatiezone kon eindigen. Bij aanvang van het volgende seizoen werd door de stad Antwerpen een tribune afgekeurd wegens te gevaarlijk. Ook de volgende seizoenen werd de capaciteit van het Bosuilstadion sterk teruggedrongen door het sluiten van verschillende tribunes. Een stadion in verval is een club in verval.
In het seizoen 1997-'98 eindigde Antwerp afgetekend laatste met slechts enkele punten en werd er zelfs een volledige tribune gesloopt.
Positief dat seizoen was wel de samenwerking met de Engelse grootheid Manchester United. Verschillende jonge spelers van Man U maakten de oversteek om hier ervaring op te doen. Ook omgekeerd maakten enkele spelers de overstap. De bekendste en meest succesvolle is ongetwijfeld Ritchie De Laet die nog steeds onder contract ligt in Old Trafford, maar momenteel op uitleenbasis bij Portsmouth aan de slag is.

In Tweede Klasse eindigde Antwerp tweede, maar via de eindronde konden ze geen promotie afdwingen. Uitstel zo bleek want het volgende seizoen, 1999-2000, won de oudste club van het land de Tweede Klasse. Terug in Eerste kon de Antwerpse club echter nooit overtuigen en in 2004 werd RAFC terug laatste.
Terug in Tweede deed Antwerp meestal mee voor de eerste plaatsen, maar via de eindronde werd de promotie naar Eerste nooit afgedwongen. De Antwerpen schoten telkens net te kort.

'The Great Old'speelt de dag van vandaag nog steeds in Tweede Klasse onder leiding van Bart De Roover en kent al enkele seizoenen op financiëel gebied zwaar weer. Toch werd telkens een licentie bekomen door geldschieters die op het allerlaatste moment worden gevonden. Zo heeft Antwerp ook voor volgend seizoen reeds een licentie op zak, waar het in eerste instantie nog zeer onzeker was of de club nog wel kon blijven voortbestaan.

Royal Antwerp Football Club is een ploeg met een rijke historie. Successen (4 keer kampioen in Eerste, 11 keer in Tweede, 2 Bekers, een Europese Finale, ...) en dalen (degradaties, flirten met faillisement, ...). Bij Antwerp speelden ook enkele grootheden. Namen zoals Severeyns, Czerniatynski, Claesen, Smidts, Van Moer, Lehnhoff, Van Der Elst, Mees en Patje 'Boom-boom' Goots zitten in iedere voetballiefhebber zijn geheugen gegrift.

Antwerp in FM:

Zoals reeds gezegd gaat het RAFC niet voor de wind. De financiële middelen zijn beperkt en ook als coach zul je je daar dus moeten naar schikken. Met een loonbudget waar je al direct over zit en een transferbudget dat niet bestaat, is het aan jou om hier op een creatieve manier mee om te springen aangezien je het met de huidige kern toch moeilijk zal hebben om mee te doen voor de prijzen. Het bestuur verwacht immers dat je mee doet voor de titel.
De aanhang van Antwerp is echter hondstrouw en je speelt elke thuismatch voor meer dan 2000 toeschouwers, wat veel meer is dan de gemiddelde tweedeklasser, dus je bent toch zeker van een behoorlijk inkomen.

Sterkhouder is Bart Van Zundert.

Andere bekendere namen zijn Thomas Phibel, Darko Pivaljevic en Alexandre Di Gregorio.

Vooral in doel en in de spits kan je zeker nog iemand gebruiken. Wauthy schiet te kort en Darko Pivaljevic wordt gewoon te oud voor dit niveau, al zal hij zo nu en dan nog wel zijn doelpuntje meepikken. Kevin Oris kan moeilijk alleen een hele aanval op zich nemen.